تالوسینت

ترکیبی با اثرات قارچ کشی و باکتری کشی بالا است که ماده مؤثره آن یک مولکول آلی حاوی مس، به نام Cubiet می باشد. این ترکیب می تواند آنزیم های کاتالیز کننده ی واکنش های شیمیایی متابولیسم پاتوژن ها را غیر فعال کند و از این طریق رشد آن را متوقف نماید.

مهمترین عوامل بیماری زایی که توسط این ترکیب قابل کنترل است:

- فیتوفترا (Phytophthora spp): عامل بیماری پوسیدگی ریشه در گوجه فرنگی، فلفل، کدوئیان و بسیاری از درختان میوه نظیر مرکبات و پسته می باشد.

- پیتیوم (Pythium spp): عامل پوسیدگی ریشه در تعداد زیادی از گیاهان.

- رایزوکتونیا سولانی (Rhizoctonia solani): دارای دامنه میزبانی وسیع.

- فوزاریوم (Fusarium oxysporum): عامل نکروزه شدن سیستم آوندی و زردی برگ ها، بخصوص در گوجه فرنگی و کدوئیان.

- ورتیسیلیوم (Verticillium dahliae): عامل لوله ای شدن برگ ها و پژمردگی سیستم آوندی.

- سودوموناس (Pseudomonas corrugata): عامل قهوه ای شدن و نکروز سیستم آوندی.

قابلیت های تالوسینت:

محلولی قوی برای کنترل طیف وسیعی از قارچ ها و باکتریایی خاکزاد از طریق مصرف خاکی است. این ترکیب به دلیل مکانیزم عمل خاصی که دارد، مانع از بروز مقاومت پاتوژن می شود و به دلیل سیستمیک بودن می تواند برای پیشگیری یا درمان گیاه مورد استفاده قرار گیرد.

کاربرد تالوسینت در مزارع نشاء کاری

کاربرد تالوسینت در زمان انتقال نشاء توصیه نمی شود. این امر ناشی از زخمی شدن بوته ها در زمان انتقال در سیستم نشاء کاری و احتمال بروز آلودگی جدید در حین انتقال نشاء و همچنین آبیاری زیاد در این مرحله می باشد که می تواند باعث شستشوی تالوسینت گردد. به منظور کنترل بهینه بیماری های خاکزاد توصیه می شود که این ترکیب در مزارع نشاء کاری به صورت زیر مورد استفاده قرار گیرد:

نوبت اول: یک هفته پس از انتقال نشاء با استفاده از محلول 2 در هزار، و به میزان 50 تا 75 میلی لیتر از محلول به ازاء هر گیاه با استفاده از سمپاش پشتی بدون استفاده از سر لانس.

نوبت دوم: 30 تا 40 روز پس از استقرار نشاء، تیماردهی بوته ها به صورت ذکر شده با غلظت 3 در هزار و به میزان 75 تا 100 میلی لیتر برای هر بوته.

نوبت سوم: در صورتی که میزان آلودگی مزرعه به بیماری های قارچی خاکزاد در سال های گذشته زیاد بوده و احتمال بروز مشکل وجود داشته باشد، پیشنهاد می گردد که تکرار سوم با غلظت 5 در هزار و به میزان 100 تا 125 میلی لیتر برای هر گیاه انجام شود و یا می توان تکرار سوم را به بروز اولین علایم خسارت در مزرعه موکول کرد.

کاربرد تالوسینت در مزارع کشت مستقیم بذر

- نوبت اول: در مرحله دو برگی، با غلظت 1 در هزار و به میزان 50 میلی لیتر برای هر بوته با سمپاش پشتی بدون سرلانس.

- نوبت دوم: پس از 21 روز، با غلظت 2 در هزار و به میزان 50 تا 75 میلی لیتر برای هر بوته.

- نوبت سوم: 30 تا 40 روز بعد و با غلظت 3 در هزار و به میزان 75 تا 100 میلی لیتر به ازاء هر بوته.

- نوبت چهارم: همانند شرایط نشاء، بستگی به وضعیت آلودگی خاک در سال های گذشته داشته و می توان به محض بروز اولین علایم خسارت در مزرعه اعمال نمود.

· در تمام موارد ذکر شده در بالا، کاربرد تالوسینت برای کنترل بیماری های خاکزاد به صورت ریختن محلول در پای بوته با سمپاش بدون نازل توصیه شده است. مصرف خاکی تالوسینت بسته به نوع گیاه و میزان خشبی بودن طوقه متفاوت است و با گذشت زمان و چوب پنبه ای شدن طوقه، غلظت مصرف تالوسینت پای طوقه افزاش می یابد. این نسبت برای درختان میوه که دارای طوقه کاملاً چوبی و خشبی هستند ممکن است تا میزان 10-7 در هزار افزایش یابد.

کنترل پوسیدگی های ریشه مرکبات با تالوسینت

بسیاری از قارچ های عامل پوسیدگی ریشه مرکبات با ترکیب تالوسینت قابل کنترل هستند. کاربرد این ترکیب برای مرکبات به صورت تزریق محلول 1% در عمق 20-30 سانتیمتری خاک می باشد. برای تزریق محلول می توان از نازل های مخصوص تزریق محلول در خاک استفاده نمود. بهترین زمان مصرف این ترکیب برای مرکبات در بهار و پاییز بوده با این وجود مصرف آن در بهار معمولاً نتیجه یهتری در پی خواهد داشت.

کاربرد تالوسینت به صورت محلول پاشی برای کنترل لکه برگی های قارچی و باکتریایی:

بسیاری از لکه برگی های قارچی و باکتریایی همانند لکه برگی آلترناریایی و فایتوفتورایی، سپتوریایی گیاهان مختلف بخصوص سبزیجات و گیاهان باغی را می توان با محلول پاشی تالوسینت کنترل نمود. همچنین می توان برای پیشگیری از بروز آلودگی و اپیدمی شدن آن ها نسبت به محلول پاشی گیاهان قبل از بروز بیماری ها اقدام کرد. نکته ی حائز اهمیت در مورد کاربرد تالوسینت به صورت محلول پاشی این است که حداکثر غلظت آن نباید از میزان 2 در هزار تجاوز کند. غلظت متعارف توصیه شده برای این ترکیب در محلول پاشی حدود 1/5 در هزار می باشد.